Poëzie-pauze

Een tijdje geleden vroeg Hade haar luisteraars om een bijdrage te leveren aan haar podcast in de vorm van het delen van een gedicht en de reden waarom je deze tekst bijzonder vindt. Ik had meteen een gedicht in gedachten en verzorgde vandaag de poëzie-pauze in de tiny podcast:

Dag luisteraars (of nu dus lezers), vandaag mag ik jullie poëzie-pauze verzorgen. Het is een gedichtje dat ik samen met mijn zoon geregeld even aanhaal:

Poezie, zo moeilijk nie. Op alles rijmt wel iets. Behalve dan op waterfiets. Op waterfiets rijmt niets.

En dan gniffelen we samen om deze leuke zinspeling.

Wij houden hier thuis allemaal heel erg van dit soort taalgrapjes. en zullen het ook niet laten elkaar aan te stoten als we een zin lezen die je ook heel anders op kunt vatten. Vanochtend nog in de krant: ‘Wethouder noemt het onacceptabel dat deze studie bevestigt dat het probleem zich ook voordoet in de stad.’ Dan gniffelen wij en zeggen tegen elkaar: het probleem is niet het ergste, maar dat het onderzoek dat heeft durven bevestigen, oei oei oei!

Poëzie, zo moeilijk nie. Het staat voor mij ook voor iets meegeven aan onze kinderen. Een spitsvondigheid, een humor waar zij hun leven lang plezier van hebben.

Ik zocht het stukje zojuist even terug. Omdat ik zeker wilde weten dat het van Herman Finkers is. Dat klopt (gelukkig). Het blijkt zelfs een stukje uit de tekst van een heel lied te zijn. Ik zal er zo mee afsluiten. Maar ik wil nog even zeggen dat de link met Herman Finkers bijzonder voor mij is. Niet alleen de genealogische link (je moet er ook 5 of 6 generaties voor terug) maar vooral omdat hij zijn Twentse stem laat horen, in het Twents spreekt en zingt, en ook omdat hij zich durft uit te spreken over zijn Rooms Katholieke geloof. Ik vind hem heel authentiek en heb daar bewondering voor.

Aan hij die woont in Knokke, Brugge en Kortrijk
Weet u wel, dat u woont in drie plaatsen tegelijk?
De aarde raakt zo overvol, zag ik laatst vermeld
Zo zijn wij al met vijf miljard, mijzelf niet meegeteld
En al was ik wel geteld, dan nog bleef het veel
La, la, la… la, la, la… la, lalalala
Poezie, zo moeilijk nie, op alles rijmt wel iets
Behalve dan op waterfiets, op waterfiets rijmt niets
De een die rijmt: I love you, bijvoorbeeld een Canadees
De ander zegt: je t’aime, bijvoorbeeld een Canadees
Zo als hij is geQuebect, zo zingt de Canadees
Ich liebe dich, da’s een Duitser, die in Canada is geweest
De Canadees, hij vond zijn Trees, ’t was in de maand van mei
Hij zei: joechei, het maakt me blij, zo’n vrijpartij met jij
Hij vrijde hier, hij vrijde daar, met elke jonge meid
En zo werd op den duur, heel Nederland bevrijd
Een Canadees zegt: “How are you?”
Een Spanjaard zegt: “I’m fine”

De Canadezen van Herman Finkers

Een nieuw (school-)jaar

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Na zes heerlijke weken vakantie (voor beide kinderen en, hoe luxe, dit keer ook voor mij) was maandag weer de eerste ‘gewone’ dag.

Gewoon. Gewoon? Nee, het is niet gewoon. Nog nooit eerder besefte ik zo goed, hoe groot de zegen van ‘gewoon’ is. Ik werk al ruim 10 jaar in het onderwijs en de start van een nieuw schooljaar is altijd een bijzonder moment. Werkend vlakbij de directie van een grote scholengemeenschap zie je elk jaar de opluchting op de gezichten als iedereen ‘gewoon’ weer aan het jaar kan beginnen. Als er geen ongelukken zijn gebeurd, als er geen slecht nieuws is gekomen, als er niets bijzonders is gebeurd in de zomerperiode.

Tien dagen voor het einde van onze zomervakantie kwam het bericht dat een goede vriend van ons getroffen is door kanker. Vlak voor de zomer zijn hij en manLief nog samen op pad geweest voor het goede doel. En nu is zijn wereld op z’n kop gezet door een slecht bericht. Alles wat vanzelfsprekend was, wordt ineens een vraagteken. Niks meer gewoon.

Alles wat vanzelfsprekend was, wordt ineens een vraagteken.

Terwijl we wachtten op nader nieuws van deze vriend, kwam het volgende slechte bericht. Een docente van de basisschool was opgenomen in het ziekenhuis en haar toestand was kritiek. Als voorzitter van het bestuur werd ik geïnformeerd, als mens, als moeder, als partner voel je het verdriet en de spanning. Na een aantal dagen van intens meeleven met alle updates, soms beter, soms slechter, is zij donderdag overleden. Hoezo, gewoon? Niets is meer gewoon als zoiets gebeurt. Haar partner, haar kinderen… Hoe gaan zij ooit nog ‘gewoon’ weer aan de slag na de zomervakantie?

Dus, ik sta stil. Soms letterlijk, bijvoorbeeld als ik in de aula van de school even naar de foto van deze overleden juf kijk. Soms figuurlijk, als ik op de bank zit en mijn gedachten laat gaan naar de rollercoaster waarin iemand kan belanden omdat er kanker wordt geconstateerd. Andere keren met blijdschap in mijn hart, bijvoorbeeld toen ik onderstaande foto van manLief kreeg. Onze kinderen, op hun eigen fiets op weg naar school.

En gelukkig voor hen, voelt dat dan toch weer heel gewoon.

Leestips

“In de tijd die je elk jaar aan social media besteedt, kan je evengoed een groot aantal boeken lezen.” Dat las ik kortgeleden op twitter. En dat gaf de directe aanleiding voor het uitwerken van een logje over boeken.

Ik ben een fervent lezer. Altijd al geweest. Als baby in de tijdschriften van mijn moeder bladeren (altijd netjes, nooit eens flink scheuren), als peutertje vroeg ik mijn moeder om voor te lezen (tig keer hetzelfde boekje) en als kleuter was ik gefascineerd door letters. In groep 3 ging dan eindelijk de leeswereld open en sindsdien ben ik niet meer gestopt.

Alles wordt gelezen, de borden langs de weg, de ondertiteling van alle films, de krant, de jampot en het pak van de muesli. Drie of vier boeken tegelijk, in sneltreinvaart of elke dag een klein stukje. Wekelijks naar de bieb, of elke dag dat de bieb open is (vroeger thuis 3x per week), een kast vol boeken en tegenwoordig aangevuld met een e-reader.

Graag deel ik hieronder een aantal verhalen die ik heel heel heel graag lees:

de verhalen van Robin Hobb: voor wie van fantasy houdt. Een schitterend epos verdeeld over meerdere trilogieën. Draken, zeeslagen, lange tochten te paard, jagen in de bergen, bijzondere krachten en machten, intriges en familiebeslommeringen wisselen elkaar af.
Alle verhalen van Terry Pratchett: wederom fantasy maar nu met een flinke dosis humor, taalvaardigheid en taalgrapjes. Erg leuk vind ik het om te proberen te ontdekken uit welke bronnen Pratchett heeft geput om te parodiëren (lees hiervoor ook the annotated Pratchett-files)
De Zevensprong, Brief aan de Koning, Torenhoog en Mijlenbreed, en alle andere verhalen van Tonke Dragt. Mijn favorieten sinds ik De Zevensprong in herhaling op TV zag en het boek heb ik inmiddels meer dan 100 keer gelezen.

Tot zover de ultieme favorieten in onze boekenkast (manLief was allereerst de Pratchett-fan, dus qua volume verantwoordelijk voor ruimschoots meer dan de helft van de hierboven opgesomde verhalen).

Nu de hemel is afgeschaft willen we hem hier op aarde

Deze week ruimde ik mijn enorme stapel tijdschriften eens goed op. Naast de Ottobre’s (naai-inspiratie die af en toe in de brievenbus valt), de met de beste bedoelingen bewaarde Kampioenen en Spoor-en, lagen er heel wat Flow’s op de stapel. Die laatsten legde ik apart om toch weer eens te lezen.

Het leuke aan de Flow vind ik dat er geregeld iets extra’s bijzit. Een bijlage over boeken bijvoorbeeld, met tips om meer uit de leeservaring te halen. (Lees de eerste zin met aandacht en herlees deze als je het boek uit hebt, hoe verschillend beleef je nu deze zin?). Of een mooi schriftje om in op te schrijven wat er goed is in je leven en je aan het denken te zetten.

‘Nu de hemel is afgeschaft willen we hem hier op aarde’ is een quote uit één van die Flow’s die ik op de stapel vond. De tekst resoneerde heel erg bij mij. Op dit moment ben ik herstellende van een burn out en ik kan je vertellen, dat is zeker geen hemel op aarde. Tegelijk is het wat het is. Misschien wel de waardevolste les die ik in de afgelopen maanden heb mogen leren, is dat het goed is zoals het is. Er zijn goede dagen, er zijn minder goede dagen. Soms weet je waarom een dag goed, of vooral minder goed is. Soms weet je het niet, of kun je niet kiezen uit de verschillende redenen die je welzijn op dat moment negatief beïnvloeden. Het is wat het is.

Het leven kent hemelse momenten en de kunst is om daarvan te genieten maar ze ook weer te kunnen loslaten.

Het ideaalbeeld van een ‘hemel op aarde’ is niet bereikbaar. Tenminste niet permanent. Het leven kent hemelse momenten en de kunst is om daarvan te genieten maar ze ook weer te kunnen loslaten. Het leven kent ook rauwe dieptepunten en de kunst is deze aan te gaan zonder te verkrampen.

In het kader van mijn herstel heb ik een cursus Mindfulness mogen doen. Samenvatten wat deze cursus omvat en wat ik hier heb geleerd vind ik heel lastig. Ondertussen voel ik wel dat ik er heel wat wijzer door ben geworden. Het christelijke geloof waarmee ik ben opgevoed heb ik losgelaten. Ik ben niet (meer) kerkelijk, en geloof ook niet in een opperwezen, of in een hiernamaals. Ik heb de hemel afgeschaft. Maar de onzekerheid van het mens-zijn, het gevoel ‘waartoe zijn wij hier op aard’, het zoeken naar antwoorden, dat is er niet minder om geworden.

De afgelopen maanden ben ik ook meer gaan lezen uit de boedhistische traditie. Ergens las ik dat de onzekerheid over hoe wij onze tijd hier op aarde goed kunnen invullen is wat ons mensen verbindt. Vroeger werden we verbonden in de verschillende zuilen vanuit ons geloof in een bepaalde vorm van hiernamaals.

In plaats van te zoeken naar de ‘hemel op aarde’ en in perfecte kringetjes (social media) rond te draaien, probeer ik me meer bewust te zijn van de onzekerheid die ons verbindt. Van mens tot mens